Megaklapper op de Sachsenring

Op de Sachsenring in het oosten van Duitsland zijn we neergestreken dit weekend. Een prachtig maar moeilijk circuit dat linksom rijdt, met slechts een aantal rechter bochten, wat lastig voor de banden is, hoogte verschillen en zgn "blinde" bochten. Normaal gesproken hebben we op de vrijdag tenminste drie vrije trainingen, dit weekend echter niet. Twee kwalificaties op zaterdag plus een race, op zondag een warm up plus race nr twee.

De eerste kwalificatie op zaterdagmorgen is de baan grotendeels nat met een paar droge plekken. Iedereen is aan het zoeken naar de ideale lijn en van snelle tijden is nog geen sprake. Bovendien geeft mijn bobine de geest, wat nou niet direct bevorderlijk is voor de prestaties van mijn motor.

Voor de tweede kwalificatie is de bobine vervangen voor een nieuwe, het blijft in mijn geval nog steeds een beetje zoeken en proberen om tot een snelle tijd te komen. Veel collega's belandden gestrekt naast het circuit in hun pogingen en snelle tijd op de klokken te zetten. Ik ben dus niet de enige die aan het "worstelen" is.

De race vertrek ik vanaf de 11e plek. Ik heb niet de superstart die ik gewoonlijk heb. De eerste ronde kom ik dan ook als 11e door. Flathaug (N) en Kappler (D) haal ik in en rijd er bij weg, op jacht naar Chmelik (CZ) die op plaats 8 ligt.

Met rasse schreden loop ik op hem in, nou ik hem eenmaal in het vizier heb lijkt het als vanzelf te gaan. Met ruim 200km op de teller duik ik de rechter bocht in, bergafwaarts naar het laagste punt van het circuit. Mijn sterke gedeelte van het circuit dit weekend.

Normaal gesproken als ik dreig te vallen denk ik "oh shit dit gaat mis" maar dit keer zonder waarschuwing vooraf, klap ik er met 207km vol gas 6e versnelling af!! Pas in de grindbak heb ik het benul te bedenken "shit ik lig eraf!!??"

Met uitgerekte spieren in mijn schouder en een kont zo rood als een Baviaan, sta ik op en bekijk de schade aan de fiets. F^..*#*! Dat ziet er niet best uit, een drastisch geval van asfalt eczeem.

Foto Tiny Kolsters

Mijn monteurs zijn blij dat ik er gezien de klapper die ik maakte goed vanaf ben gekomen en gaan, na zich eens achter de oren te hebben gekrabd hoe dit op te lossen, hard aan het werk. Om 23:45 wordt de motor aangeslingerd en kan ik met een gerust hart gaan slapen, hij doet 't weer.

Na een redelijke nacht stap ik 's ochtends ik uit bed, poeh... dat valt niet mee!!! Ik heb spierpijn op plekken waar ik het nou niet direct verwacht.

In de warm up training heb ik van mijn kont niet heel veel last, 'k lig er toch plat op. Mijn schouder is een ander verhaal en de race is 20 ronden lang.

Met de start ben ik redelijk goed weg, op een 9e plek kom ik door, dit keer achter Raemy (CH) en Kappler. Ik kan hun tempo goed volgen en denk "dit gaat goed komen", totdat mijn zitje afbreekt. Met een half "zadel" moet ik mijn race uitrijden waardoor mijn toch al pijnlijke schouder het zwaar te verduren krijgt. Ik moet lossen bij Raemy en Kappler en loop tegen een achterstand op. Als 9e gecombineerd en 5e in de 125cc kom ik over de finish. Mijn monteurs slaan dit keer het "schouderklopje" over, maar zeggen heel tevreden te zijn over mijn doorzettingsvermogen na de mega klapper die ik in de eerste race maakte.

Over twee weken de laatste IDM de finale in Hockenheim, het weekend erna het prachtige evenement, de BSB (British Super Bikes) in Assen.